در سال 1716 «ادموند هالی» ستاره‌شناس برجسته انگلیسی، خوشه کروی M13 را تکه‌ای از آسمان پر زرق و برق دانست که با چشم غیرمسلح قابل رویت بود. هرچند حالا M13 به راحتی قابل رویت نیست، اما هنوز یکی از درخشان‌ترین خوشه‌های ستاره‌ای در آسمان شمالی است. این خوشه کروی در صورت فلکی «هرکول» قرار دارد.

خوشه کروی M13 در فاصله بیست و پنج هزار سال نوری از زمین قرار دارد و در محیطی به عرض 150 سال نوری، ستاره‌های خوشه‌ای را چنان در درون خود جمع کرده است که انگار یک مشت اکلیل در آسمان ریخته‌اند!

در مرکز این خوشه کروی، ستاره‌ها چنان فشرده هستند که می‌توان گفت در هر مکعب با ابعاد سه سال نوری تقریبا 100 ستاره جای می‌گیرد – این حالت را با نزدیکترین ستاره به ما یعنی خورشید مقایسه کنید که بیش از 4 سال نوری از زمین فاصله دارد. همین مقایسه نشان می‌دهد محیط خوشه مذکور تا چه حد فشرده و مملو از ستاره است.

در سمت چپ تصویر روز ناسا که به خوشه M13 اختصاص داده شده است، کهکشان «NGC 6207» را مشاهده می‌کنیم.

کهکشان NGC 6207 یک کهکشان مارپیچی است که آن هم در صورت فلکی هرکول قرار دارد.

این کهکشان که در سال 1787 توسط «ویلیام هرشل» کشف شد، حدود 30 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.