۱۴ مه ۱۹۷۳، ناسا اولین ایستگاه فضایی آمریکا را به فضا پرتاب شد.
اسکای‌لب ایستگاه فضایی متعلق به ایالات متحده بود و برای ده سال برنامه‌ریزی شده بود، اما بودجه آن لغو شد و با ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی مأموریت آن به‌پایان رسید.
طرفداران سفرهای فضایی، نویسندگان داستان‌های علمی- تخیلی و دانشمندان بسیاری انتظار یک ایستگاه فضایی را می‌کشیدند که گام اولیه را برای اکتشافات فضایی رقم بزند. تلاش‌های دانشمندانی مانند «ورنر فون براون» و پایان برنامه آپولو باعث شد ناسا درباره ایستگاهی در فضا بیاندیشد.
ماکت اسکای‌لب در موزه استمینسون.
بنابراین اسکای‌لب در مه ۱۹۷۳ راه‌اندازی شد و توسط موشک سترن به مدار پایینی زمین پرتاب شد. حدود یک دقیقه پس از پرتاب، سپر ریز شهاب‌سنگ آن به‌طور تصادفی مستقر شد و به پرواز درآمد و یکی از صفحات خورشیدی را در طول مسیر بیرون آورد. سپس پسماندهای آن حادثه در یک آرایه خورشیدی دیگر گیر کردند و آن را مسدود کردند.
اسکای‌لب بدون انرژی خورشیدی رها شد، اما خوشبختانه هنوز سلول‌های سوختی داشت و تا زمانی که فضانوردان بتوانند برای نجاتش بیایند، به سختی کار می‌کرد. اما سپر ریز شهاب‌سنگ آن گم شد.
این ایستگاه شامل ماژول فضاپیمای آپولو و ماژول خدماتی می‌شد که به آن متصل بود. ماژول خدمات دارای رصدخانه خورشیدی، کارگاه آموزشی و چندین آزمایشگاه بود.
ظرفیت ایستگاه اسکای‌لب سه نفر بود و از سه مأموریت پشتیبانی می‌کرد. مأموریت اول ۲۸ روز، مأموریت دوم ۵۸ روز و مأموریت آخر ۸۴ روز به‌طول انجامید.
اسکای‌لب در طول دوران فعالیتش یک‌بار دچار آسیب شدیدی شد و خطر غیرقابل‌استفاده‌شدن آن را تهدید می‌کرد. اما سرنشینان موفق به تعمیر و نجات آن شدند که جزو اولین تعمیراتی بود که در فضا صورت گرفت.